Bali ...
... ik had er al heel uiteenlopende commentaren over gehoord. Sommigen werden lyrisch, verdwenen in een plotselinge droom of kwamen spontaan klaar bij het horen van de naam alleen al. Bij vele anderen ondervond ik afgunst en werd ik vaak aangeraden om het land zo snel mogelijk te verlaten en door te reizen.
Maar toch zijn we er geland. Want om Nieuw Zeeland binnen te mogen hadden we een uitvlucht nodig en onze goedkoopste optie (...je bent nu éénmaal een backpacker) was Bali :p, dus Bali werd het. En ik keek er eigenlijk wel een beetje naar uit eerlijk gezegd. Niet om de roem van het eiland, maar wel om terug te zijn in het voor mij bekende en geliefde Zuid-Oost-Azië. Voor 'os' Tessa is het dan weeral een nieuwe stap in een nieuwe cultuur.
... ik had er al heel uiteenlopende commentaren over gehoord. Sommigen werden lyrisch, verdwenen in een plotselinge droom of kwamen spontaan klaar bij het horen van de naam alleen al. Bij vele anderen ondervond ik afgunst en werd ik vaak aangeraden om het land zo snel mogelijk te verlaten en door te reizen.
Maar toch zijn we er geland. Want om Nieuw Zeeland binnen te mogen hadden we een uitvlucht nodig en onze goedkoopste optie (...je bent nu éénmaal een backpacker) was Bali :p, dus Bali werd het. En ik keek er eigenlijk wel een beetje naar uit eerlijk gezegd. Niet om de roem van het eiland, maar wel om terug te zijn in het voor mij bekende en geliefde Zuid-Oost-Azië. Voor 'os' Tessa is het dan weeral een nieuwe stap in een nieuwe cultuur.
En wat heeft Bali ons uiteindelijk gebracht? Wel, eigenlijk niet zoveel. We hebben vooral stil gezeten, wat gesukkeld en kennis gemaakt met een hele liefdevolle lokale familie in Canggu.
Ons gesukkel begon al op de luchthaven in Auckland. We waren mooi op tijd (2u en iets voor de vlucht) om aan te schuiven voor onze check-in, maar de rij voor ons was lang en ging ongewoon traag. Een kwartier voor het afsluiten van de balie, was het eindelijk onze beurt. Maar de kerel achter die balie wou ons niet op vlucht laten omdat we voor Indonesië geen uitvlucht hadden. Ik moet hierbij vertellen dat we dit allemaal wel opgezocht hebben en het 'officieel' wel moet, zoals vele landen in Azië. Maar meestal trekt het land waar je vertrekt zich daar weinig van aan. Ook directe informatie van een visa-makelaar in Bali zelf, meldde ons dat het niet nodig was, dus gokten we erop.
Maar zelfs bij de uitleg van wat ons lokaal contact ons verteld had en dat het onze bedoeling is om over land of via boot naar Oost-Timor te gaan en dat je die boottickets niet op voorhand kon boeken, stuitten we van de hoofdverantwoordelijke zelve nog steeds op een njet :/ . En daar sta je dan!!! Een nieuwe les!! Niet te lang laten bezinken en de laatste optie was proberen snel een vlucht te boeken en hopen dat je nog op tijd terug aan de desk geraakt (met nog minder dan 10min te gaan). Ik moet zeggen dat ik waarschijnlijk nog nooit zo snel alle gegevens heb ingegeven om iets te boeken (het goedkoopste dat er was), maar we hebben het net op tijd gehaald, als laatste. Lang leve skyscanner en het hebben van een smartphone heeft ook zijn nut bewezen. Blijkbaar vliegen we eind maart naar Singapore, maar raadt eens wie er niet op die vlucht zal zitten ;).
Uiteindelijk werd deze verdacht uitziende persoon er nog tweemaal uitgepikt voor een full-bodyscan en een explosievencontrole, maar we hebben onze vlucht gehaald en dat is het voornaamste.
En wat een vlucht!! Door een heuse storm aan de noordkust van Australië moest het vliegtuig een andere route nemen, waardoor we op lage hoogte gans het land van de kangoeroes in zijn breedte hebben doorkruist. Wij hebben waarschijnlijk nu al meer van Australië gezien zonder er echt geweest te zijn, dan menig reiziger die er wel al reeds was. Een dikke meevaller.
Een tegenvaller was dan weer toen onze bagage van de loopband in Denpasar, Bali, kwam. Het slot van mijn flightbag (een soort zak met slotje dat je over je reistas trekt om die te beschermen tegen vanalles en nog wat) was verdwenen en dat wekte meteen mijn wantrouwen. Er gaan teveel verhalen de ronde dat er onderweg drugs e.a. in je tas worden gestopt en als je ermee door de douane loopt en die pikken je eruit heb je geen been om op te staan. Dus als je ooit iets verdachts aan je tas ziet, niet twijfelen en er een verantwoordelijke bij halen, daar dienen ze voor. Zo gezegd, zo gedaan en gelukkig was er niets verdwenen noch bijgekomen.
En raadt eens! Bij de Indonesische stempelzetters is nooit naar onze uitvlucht gevraagd.
Eens buiten de luchthaven lieten we een taxi ons brengen naar Changgu, iets ten noorden van de toeristische explosie. Daar vonden we al snel een onderkomen bij Dony Homestay. Een zeer aangename familie van drie generaties die beschikken over drie propere en goedkope kamers. Met de familie klikt het goed. Dony, de zoon, spreekt het best Engels en komt af en toe mee een kaartje leggen. 's Morgens staat steeds een verse thermos heet water klaar met zakjes koffie en thee, de papa regelde voor ons een goedkope scooter en van de mama en de oma krijgen we steeds vers fruit toegestopt.
Tijdens Oguh-Oguh, een stoet met papier-maché poppen, die verschillende goden moeten voorstellen en hun oudejaarsavond inluidt, vergezellen we hen in de parade. Met Nyepi, Balinees Nieuwjaar, is het traditie dat niemand op straat komt en overal de lichten uit blijven. We worden die dag door de familie wel verwend met gado-gado, een lokaal gerecht met als basis rijst in combinatie met verse gekookte groentjes, pindasaus en kroepoek.
Even ter info: Kroepoek, Nasi Goreng en zovele andere dingen die je bij ons bij 'de chinees' gaat halen zijn in feite Indonesisch. De Chinezen in hun eigen land hebben daar nog nooit van gehoord ;).
Ons gesukkel begon al op de luchthaven in Auckland. We waren mooi op tijd (2u en iets voor de vlucht) om aan te schuiven voor onze check-in, maar de rij voor ons was lang en ging ongewoon traag. Een kwartier voor het afsluiten van de balie, was het eindelijk onze beurt. Maar de kerel achter die balie wou ons niet op vlucht laten omdat we voor Indonesië geen uitvlucht hadden. Ik moet hierbij vertellen dat we dit allemaal wel opgezocht hebben en het 'officieel' wel moet, zoals vele landen in Azië. Maar meestal trekt het land waar je vertrekt zich daar weinig van aan. Ook directe informatie van een visa-makelaar in Bali zelf, meldde ons dat het niet nodig was, dus gokten we erop.
Maar zelfs bij de uitleg van wat ons lokaal contact ons verteld had en dat het onze bedoeling is om over land of via boot naar Oost-Timor te gaan en dat je die boottickets niet op voorhand kon boeken, stuitten we van de hoofdverantwoordelijke zelve nog steeds op een njet :/ . En daar sta je dan!!! Een nieuwe les!! Niet te lang laten bezinken en de laatste optie was proberen snel een vlucht te boeken en hopen dat je nog op tijd terug aan de desk geraakt (met nog minder dan 10min te gaan). Ik moet zeggen dat ik waarschijnlijk nog nooit zo snel alle gegevens heb ingegeven om iets te boeken (het goedkoopste dat er was), maar we hebben het net op tijd gehaald, als laatste. Lang leve skyscanner en het hebben van een smartphone heeft ook zijn nut bewezen. Blijkbaar vliegen we eind maart naar Singapore, maar raadt eens wie er niet op die vlucht zal zitten ;).
Uiteindelijk werd deze verdacht uitziende persoon er nog tweemaal uitgepikt voor een full-bodyscan en een explosievencontrole, maar we hebben onze vlucht gehaald en dat is het voornaamste.
En wat een vlucht!! Door een heuse storm aan de noordkust van Australië moest het vliegtuig een andere route nemen, waardoor we op lage hoogte gans het land van de kangoeroes in zijn breedte hebben doorkruist. Wij hebben waarschijnlijk nu al meer van Australië gezien zonder er echt geweest te zijn, dan menig reiziger die er wel al reeds was. Een dikke meevaller.
Een tegenvaller was dan weer toen onze bagage van de loopband in Denpasar, Bali, kwam. Het slot van mijn flightbag (een soort zak met slotje dat je over je reistas trekt om die te beschermen tegen vanalles en nog wat) was verdwenen en dat wekte meteen mijn wantrouwen. Er gaan teveel verhalen de ronde dat er onderweg drugs e.a. in je tas worden gestopt en als je ermee door de douane loopt en die pikken je eruit heb je geen been om op te staan. Dus als je ooit iets verdachts aan je tas ziet, niet twijfelen en er een verantwoordelijke bij halen, daar dienen ze voor. Zo gezegd, zo gedaan en gelukkig was er niets verdwenen noch bijgekomen.
En raadt eens! Bij de Indonesische stempelzetters is nooit naar onze uitvlucht gevraagd.
Eens buiten de luchthaven lieten we een taxi ons brengen naar Changgu, iets ten noorden van de toeristische explosie. Daar vonden we al snel een onderkomen bij Dony Homestay. Een zeer aangename familie van drie generaties die beschikken over drie propere en goedkope kamers. Met de familie klikt het goed. Dony, de zoon, spreekt het best Engels en komt af en toe mee een kaartje leggen. 's Morgens staat steeds een verse thermos heet water klaar met zakjes koffie en thee, de papa regelde voor ons een goedkope scooter en van de mama en de oma krijgen we steeds vers fruit toegestopt.
Tijdens Oguh-Oguh, een stoet met papier-maché poppen, die verschillende goden moeten voorstellen en hun oudejaarsavond inluidt, vergezellen we hen in de parade. Met Nyepi, Balinees Nieuwjaar, is het traditie dat niemand op straat komt en overal de lichten uit blijven. We worden die dag door de familie wel verwend met gado-gado, een lokaal gerecht met als basis rijst in combinatie met verse gekookte groentjes, pindasaus en kroepoek.
Even ter info: Kroepoek, Nasi Goreng en zovele andere dingen die je bij ons bij 'de chinees' gaat halen zijn in feite Indonesisch. De Chinezen in hun eigen land hebben daar nog nooit van gehoord ;).
Mede omwille van het wachten op de verlenging van ons visum, de keelontsteking van Tessa en ik die hem met al te weinig plezier overnam, zijn we nu een dikke twee weken bij de familie. We hebben ons best gedaan om het 'echte' Bali te gaan ontdekken, maar dat is niet zo goed gelukt. In onze paar daagjes dat we er wel hebben kunnen op uit trekken, hebben we dans, prachtige rijstvelden en gezellige dorpjes gezien. Wat ons tevens opviel was het groeiende, storende?, massatoerisme.
Ik denk niet dat we in de positie zijn om echt te oordelen, maar het romantische, idyllische Bali van in de boekjes, hebben we hier toch niet gezien. Onze mening is dat, tenzij je houdt van surfen en feesten, je hier niet hoeft te zijn voor een rustige vakantie met een mooi strandje. Geef ons dan maar Fiji ;) , of een van de vele andere onontdekte plaatsjes waar we al verbleven.
Verder willen we nog even aantonen welke invloed onze avontuurlijke noorderburen hier nagelaten hebben. Daarom een kleine les Indonesisch: Gorden ('den' spreek je uit zoals de boom) betekend gordijn, kavling wil dan weer verkaveling zeggen en bij een bordje waarop 'pres ban' staat ga je je banden opblazen. Ik denk ook niet dat jullie het erg lastig hebben om de woorden knalpot, kulkas, kalkun, bensin, oli, strom, handuk, wortel, blumkol, apel, teh, bir, sop en selada te begrijpen. Nog maar te zwijgen over Januari, Februari, Maret, April, Mei, Juni, Juli, Agustus, September, Oktober, November en Desember.
Het is allemaal zo gemakkelijk, maar daar hebben we het later wel eens over.
En dan is er nog de Stany!
Stany is al sinds de middeleeuwen dikke maat met Ludo (onze wereldfietser), woont reeds zo'n 16 jaar op Bali en is net als Ludo het levende bewijs dat je na een ferme tegenslag nog steeds ECHT leven kan.
Stany jong, merci voor de goeie ontvangst, de gezellige babbel en het spelen van hulplijn voor onze noden.
Voor eens niet geschreven, maar wel geëdit, door onze geprezen, maar nog niet bekende reisschrijfster.
De groeten
N.
Verder willen we nog even aantonen welke invloed onze avontuurlijke noorderburen hier nagelaten hebben. Daarom een kleine les Indonesisch: Gorden ('den' spreek je uit zoals de boom) betekend gordijn, kavling wil dan weer verkaveling zeggen en bij een bordje waarop 'pres ban' staat ga je je banden opblazen. Ik denk ook niet dat jullie het erg lastig hebben om de woorden knalpot, kulkas, kalkun, bensin, oli, strom, handuk, wortel, blumkol, apel, teh, bir, sop en selada te begrijpen. Nog maar te zwijgen over Januari, Februari, Maret, April, Mei, Juni, Juli, Agustus, September, Oktober, November en Desember.
Het is allemaal zo gemakkelijk, maar daar hebben we het later wel eens over.
En dan is er nog de Stany!
Stany is al sinds de middeleeuwen dikke maat met Ludo (onze wereldfietser), woont reeds zo'n 16 jaar op Bali en is net als Ludo het levende bewijs dat je na een ferme tegenslag nog steeds ECHT leven kan.
Stany jong, merci voor de goeie ontvangst, de gezellige babbel en het spelen van hulplijn voor onze noden.
Voor eens niet geschreven, maar wel geëdit, door onze geprezen, maar nog niet bekende reisschrijfster.
De groeten
N.